Het leven is druk, althans, dat vinden de meesten van ons. En zo ook ik. Dus is er weinig tijd voor zaken zoals een film zien. Toch slaagde ik er gisteren in om Stir of Echoes te bekijken. Een relatief knap in elkaar gezet horror-juweeltje met een intense rol van Kevin Bacon.
Waarschuwing; dit is een recensie van een redelijk intelligente film die een aantal interessante premises en plotwendingen kent. Als u deze film nog niet heeft gezien, maar dat wel van plan bent, dan is het misschien aan te raden deze recensie niet te lezen. Desondanks probeer ik in deze recensie zo weinig mogelijk over de precieze details en afloop van deze film te verklappen.
Dit gezegd hebbende, hier is mijn recensie van Stir of Echoes…
Zoals u al kunt afleiden uit de titel beschouw ik het in 1999 gemaakte Stir of Echoes als een knap gemaakt en mooi klein gehouden genre-werk in het horror-domein. De hoofdrol wordt gespeeld door de fenomenale acteur Kevin Bacon.
Eigenlijk is alles met Kevin Bacon de moeite waard. Zodra deze man in beeld verschijnt, verbleekt een groot deel van de rest van het scherm bij zijn charisma. Het mooie van zo’n formidabele acteur is dat je eigenlijk weinig nodig hebt om een goede film te maken. Beroemde tegenspelers, exotische locaties en spectaculaire special effects zijn nauwelijks relevant. Alles wat je nodig hebt is Kevin Bacon en een regisseur die bereid is om tijd te steken in een zorgvuldige verfilming van een goed geschreven script. In Stir of Echoes zijn die basiselementen aanwezig, hetgeen dan ook binnen zijn genre een prima resultaat oplevert.
Kevin Bacon speelt de rol van Tom, een medewerker van wat het gemeentelijke telefoonbedrijf lijkt te zijn. Hij trekt en monteert telefoonkabels en is kennelijk gefrustreerd over zijn baan. Liever waren hij en zijn maten beroemd geworden met hun rockband. Maar ja, Tom is rond de 40 jaar oud en heeft een vrouw en een jonge zoon. Kabels trekken lijkt suf maar je kunt er wel de huur mee betalen van een huis in een ‘fatsoenlijke’ buurt.
Dat Tom in een ‘fatsoenlijke’ buurt woont is een interessant element in de film. Zijn buren noemen het herhaaldelijk. En juist wanneer ze dat noemen dendert er net een metro voorbij over een viaduct dat direct aan de achtertuin grenst. Het is een quasi-subtiel signaal dat deze uitspraak betekenis heeft.
Tom is getrouwd met Maggie, gespeeld door Kathryn Erbe. In eerste instantie vond ik het spel van Erbe aan de vlakke kant, behalve in het laatste kwartier. Nadat ik de hele film had gezien realiseerde ik mij dat die vlakheid bij haar rol hoort en dat ze dat juist goed speelt. Het levert een interessant contrast op. Tom is een gewone jongen die graag wil dat er iets bijzonders in zijn leven gebeurt. Maggie is een bijzondere vrouw die een normaal leven wil hebben.
Wel, Tom wordt op zijn wenken bediend. Tijdens een ‘gezellig’ avondje met vrienden en bekenden laat de verveelde Tom zich hypnotiseren door zijn schoonzusje. Een interessante bijrol van de fascinerende Illeana Douglas. Vanaf dat moment ziet hij allemaal zaken die hij helemaal niet wil zien. Bijzondere gebeurtenissen maken het leven niet altijd prettiger. Het wordt nog veel complexer als blijkt dat Jake, de jonge zoon van Tom en Maggie, over een soort opgevoerde versie van de gaven van zijn vader beschikt.
Als kijker ben je overigens al vanaf de eerste minuut van de film op de hoogte van de gaven van die kleine Jake. Volgens de tradities van het genre komen zijn ouders daar pas later achter dan de kijker. In sommige films is dat aanleiding voor het exposeren van onwaarschijnlijke domheid van ouders. Dat is in Stir of Echoes gelukkig anders. Zowel vader als moeder hebben op het juiste moment door op welke manier hun zoon bijzonder is.
Zoontje Jake is tegelijk een van de troeven maar ook een van de ‘zwaktes’ van de film. Jake wordt gespeeld door de toen 5-jarige Zachary David Cope. De zwakte ligt niet aan de prima vertolking door Cope maar zit in externe omstandigheden. Want Cope speelt een gelijksoortige rol als de toen 11-jarige Haley Joel Osment deed in het eveneens in 1999 uitgebrachte The Sixth Sense. Ik probeer in deze recensie zoveel mogelijk essentiële plot-details en de afloop van Stir of Echoes niet te verklappen voor degenen die deze film nog willen zien. Maar ik ontkom in de kern van deze recensie niet aan een vergelijking met The Sixth Sense. Gelukkig is die overeenkomst nergens hinderlijk. Echoes en Sense behandelen weliswaar vergelijkbare thema’s, maar kiezen echt hun eigen weg. Regisseur David Koepp verdient een compliment voor het neerzetten van een toch nog origineel product in een sub-genre dat dat jaar werd gedomineerd door een gigant als The Sixth Sense.
Wat overigens opmerkelijk is, is dat, behalve een rol as extra in The Wedding Singer, de rol van Jake de enige filmrol lijkt die Zachary David Cope ooit heeft gespeeld. De Internet Movie Database vermeldt verder niets. Bizar toch, dat een jong kind zo’n belangrijke rol met zoveel overtuiging kan spelen in zo’n high-end productie, zonder dat dat leidt tot verdere filmrollen. Ik vraag mij af wat er van Cope terecht is gekomen en hoop uiteraard dat het goed met hem gaat.
Er zijn uiteindelijk maar weinig slordigheden waarop je Stir of Echoes kunt betrappen. Laten we het er op houden dat Tom bepaalde instructies krijgt. De belangrijkste instructie die hij krijgt blijkt verderop in de film niet echt accuraat te zijn. Met een volstrekt andere, even simpele instructie, had hij veel eerder zijn doel kunnen bereiken.
Dan is er het op zeker moment in de film geïntroduceerde karakter Neil. Hoewel acteur Eddie Bo Smith zijn rol met zichtbare energie op zich neemt, lijkt de karakter Neil toch vooral te zijn bedoeld als ‘exposition’, kortom, als excuus om het publiek iets uit te leggen. Opmerkelijk is overigens dat de acteer carrière van Smith, die toch redelijk goed in het zadel leek te zitten in Hollywood, na 2008 abrupt tot een einde komt. De Internet Movie Database vermeldt geen nieuwe rollen van Smith na 2008.
Een ander kritiekpunt zit in de slotfase van de film. Zo maakt Stir of Echoes aan het einde vrij abrupt een overgang van bovennatuurlijke horror naar misdaad thriller. Dat is helaas een tikje ontregelend. Bijna anderhalf uur ben je als kijker meegenomen in een bepaalde vorm van spanning die binnen een fractie van enkele tientallen seconden overslaat in een heel ander type spanning. Het is nog net geen legitieme genre-wissel, daarvoor zit het te veel in de laatste minuten van de film.
Ook zitten er enkele lichtelijk geforceerde gebeurtenissen in het script die nodig zijn om een andere plotwending te faciliteren. Want het script vereist dat Maggie een actievere rol op zich neemt in het eindspel. Die beslissing wordt genomen in een telefoongesprek dat geforceerd aanvoelt en waarvan de dialoog overduidelijk zodanig is geconstrueerd dat deze een excuus vormt voor de gebeurtenissen erna. Ook neemt Tom in de slotfase een nogal onlogische en naïeve beslissing die ook in het script lijkt te zijn geschreven om een gebeurtenis erna mogelijk te maken.
Maar anders dan dit soort niet al te bezwarende omstandigheden is Stir of Echoes een beklemmend, claustrofobisch karaktaker-schaakspel waarin Bacon steeds meer controle over de situatie verliest, maar wel steeds dichterbij de waarheid komt, terwijl Maggie hetzelfde bereikt door uiteindelijk steeds meer controle over de situatie te verkrijgen.
Wat mij betreft een dikke 7/10 wat in dit genre niet onverdienstelijk is.
(74 views)