Met plaatsvervangende schaamte heb ik vanochtend enkele fragmenten bekeken van het eerste verkiezingsdebat tussen Donald Trump en Joe Biden. Die fragmenten waren zo on-presidentieel en zo ordinair dat ik er niet eens een link naar wil geven op mijn eigen website. Ik ben geen wijsgeer, poëet of intellectueel. Maar alles wat ik hier te berde breng heeft meer niveau dan dat debat.
Zoals te verwachten liet Trump zich van zijn minst fraaie kant zien. (Naar die andere kant zijn velen nog steeds op zoek). Voortdurend onderbrak hij Biden op een manier die ik alleen maar als onbeschoft kan betitelen.
Teleurstellend was dat Biden zich liet meetrekken in het ordinaire geschreeuw van Trump. Ook Biden ging over tot vele interrupties met dubieuze beschuldigingen aan het adres van Trump. Aan de ene kant liet hij daarmee zien dat hij niet van plan is om zich omver te laten bulldozeren door Trump. Aan de andere kant toonde het een gezicht van Biden dat zijn supporters liever niet zouden moeten willen zien.
Het meest ontluisterende moment in het debat volgde toen Beau Biden, Joe Bidens overleden zoon, ter sprake kwam. Hier had Trump punten kunnen scoren door een menselijk gezicht te laten zien. Maar daar koos hij niet voor. De reactie van Trump hield het midden tussen volkomen onbenul en volstrekte gevoelloosheid. Joe Biden was zichtbaar aangedaan toen hij sprak over zijn zoon, maar Trump bleef hem voluit in het gelaat trappen. Het was weerzinwekkend.
Als ik dit schrijf ben ik 54 jaar. Al 40 jaar volg ik met veel aandacht de Amerikaanse presidentsverkiezingen en de bijbehorende debatten, maar nog nooit was het zó banaal en zó laag bij de grond.
Ik vond het debat zo slecht en teleurstellend dat het aanwijzen van een winnaar niet eens relevant is. Wat ik vooral hoop is dat er spoedig een tijdperk aanbreekt waarin we nooit meer naar dit soort debatten hoeven te kijken.
Ik hoop dat we hier in Nederland echt boven staan. Laten we er toch met z’n allen voor zorgen dat we elkaar in dit land met enig respect blijven aanspreken en dat de politici in ons land daartoe het voorbeeld geven.
Vroeger was alles beter? Nee, niet alles. Maar presidentiële debatten wel. Daarom hieronder nog eens twee fragmenten die laten zien hoe je wel een verkiezingsdebat wint. Eerst Bill Clinton die laat zien hoe je je verplaatst in mensen die het zwaar hebben, daar waar zijn concurrent George Bush sr. opzichtig op zijn horloge keek toen een dame uit het publiek hem de belangrijkste vraag van de avond stelde. Daarna een fragment waarin Ronald Reagan met één kwinkslag de verkiezingsoverwinning op zijn rivaal Walter Mondale behaalt.
(79 views)