Onlangs had ik een paar nachtelijke uurtjes beschikbaar om weer eens een film te bekijken. ‘s Nachts kies ik het liefst voor horror. Met mijn neus bijna tegen het scherm geplakt en hoofdtelefoon op om ten volle te profiteren van de ongetwijfeld in overvloed aanwezige schrikeffecten, startte ik “The Mist”, een recente Stephen King verfilming. Daar heb ik geen spijt van gekregen…
Nu weet ik dat Stephen King verfilmingen vaak teleurstellen. Niet omdat het boek beter is, want dat heb ik toch niet gelezen. Nee, Stephen King verfilmingen zijn vaak 13-in-een-dozijn genre-werkjes die bij gebrek aan vertrouwen van de productiemaatschappij linea recta in het video-circuit worden gepompt om zo het debacle van lege bioscoopzalen te voorkomen.
Deze keer pakte het anders uit. The Mist is werkelijk waar zo’n beklemmende en effectieve griezelaar dat ik iedere genre-liefhebber aanraad dit bijna-meesterwerkje te gaan zien.
Zonder al te veel te verklappen kan ik aangeven wat er nu zo goed is aan deze film. Akkoord, de film kent de bekende genre-cliches. Hoofdkarakter David Drayton raakt met een groep mensen in een supermarkt afgesloten van de buitenwereld door een dikke mistwolk waarin zich afschrikwekkende monsters bevinden. En natuurlijk worden onze helden stuk voor stuk door dit griezelgespuis afgeslacht.
Maar de film kent een goed gedoseerde hoeveelheid dubbele bodems die de aandacht van het relatief simpele verhaal afleiden. Zo wordt al snel duidelijk dat het gevaar niet alleen buiten op de loer ligt, maar ook binnen. Want het groepje opgesloten winkelgangers verandert al rap in een slangenkuil waarin paranoia en wantrouwen tot een explosieve situatie leiden.
Dat gebeurt op een wijze die buitengewoon realistisch is. Ten eerste vanwege maatschappelijk herkenbare achtergronden, zoals raciale spanningen, en ten tweede doordat de karakters volkomen geloofwaardige conclusies trekken die in veel andere films over het hoofd worden gezien.
Zo wordt al vroeg in de film een van de hoofdkarakters door een soort reusachtige octopus aan flarden gescheurd. Wanneer David zijn (zwarte) buurman Brent Norton hierover inlicht stapt deze niet kordaat met een knuppel het magazijn in om met eigen ogen het monster te aanschouwen. Nee, hij wordt woest op zijn gesprekspartner omdat hij denkt in de maling te worden genomen. Het gevolg is een enorme escalatie die de spanning verder opvoert.
Op andere momenten wordt de film angstaanjagend omdat het in de groep wemelt van de angsthazen die zich laten manipuleren door een hysterische vrouw met een religieus sektarische boodschap. Net zoals in het echt. Door de voortdurende intermenselijke spanning kruipt de film in de kijker en dringt steeds de vraag op: wat zou jij doen?
Ook is het verfrissend om te zien dat de film nergens heroïsch wordt. Bejaarden, labiele monteurs en suffe winkelbediendes zijn de vaandeldragers van de strijd tegen het kwaad. Zelfs hoofdrolspeler Thomas Jane (bekend van minder subtiel actiewerk zoals “The Punisher”) vliegt nergens uit de bocht. We zien hem in deze film vooral als vader optreden en niet als stoere held.
De laatste vijf minuten van de film zijn dermate vervreemdend en confronterend dat ik moeite had om te blijven kijken. Dat de monsters nu en dan zichtbaar uit de computer komen doet er dan al lang niet meer toe. The Mist laat je achter met een onbehaaglijk gevoel dat vragen oproept. Hoe reageer jij in een echte crisis? Ga je alleen verder of zoek je aansluiting bij een groep? Wie vertrouw je wel en wie niet? En ben je bereid je eigen leven en dat van anderen op het spel te zetten als je denkt dat dat een kans op redding biedt?
(1765 views)