Wat u op de bovenstaande foto ziet is, ondanks de bootjes, surfplanken en aanlegsteigers, geen vakantiepark. Neen. De foto laat mijn woonbuurt zien. Vanmiddag zat ik achterin mijn tuintje met een kopje thee een goed boek te lezen. Af en toe zwommen een nieuwsgierige zwaan en een meerkoet rond mijn aanlegsteiger. Een zachte najaarszon brandde op mijn gezicht. Ik begroette mijn buurman die met zijn sloepje voorbij kwam varen. Waarom val ik u lastig met opschepperij over het goede leven? Wel, het deed mij realiseren dat mensen in mijn positie inmiddels de nieuwe babyboomers zijn geworden.
De babyboomers. Wat heb ik op die lui afgegeven. Wikipedia betitelt ze als de generatie die “eigenlijk nooit een grote tegenslag” heeft meegemaakt. Ze werden vlak na de 2e Wereldoorlog geboren. Het land lag in puin en moest worden opgebouwd. Daarbij waren in de oorlog veel jonge mannen gesneuveld of gewond geraakt waardoor met name in de industrie en bouw een ernstig tekort was aan arbeidskrachten.
Voor de generatie die direct na de oorlog werd geboren lag er dus een gespreid bedje. De welvaart groeide voortdurend, er was voor iedereen werk en oorlog leek er niet meer te komen. Een golf van democratisering overspoelde het land. De babyboomers gingen massaal studeren aan hogescholen en universiteiten. Het duurde dus niet lang of de babyboomers grepen de macht.
Zij kozen stelling in de managementposities van overheden en bedrijfsleven. Ze kochten hun fraaie huizen voor een appel en een ei en groeiden door in hoge salarisschalen. Ze organiseerden voor zichzelf riante pensioenregelingen en gouden handdrukken. Een belangrijk deel van de babyboomers verliet vroegtijdig het arbeidsproces om tot aan het pensioen te genieten van doorbetaling van het volledige inkomen.
Toen ik mij ruim 15 jaar gelden op de arbeidsmarkt manifesteerde waren veel babyboomers tussen de 40 en 50 jaar oud en leken zij een gesloten front te vormen. Ze werkten al een eeuwigheid samen, bezochten de zelfde verenigingen en hadden samen gestudeerd. Zij leken elkaar de vrijkomende posities toe te spelen zodat het vaak ondoenlijk was om als starter op de arbeidsmarkt snel te klimmen in de organisatie.
De afgelopen 15 jaar heb ik met honderden babyboomers mogen werken. Ik heb in die periode ontdekt dat de hierboven opgesomde vooroordelen een nuance verdienen. Natuurlijk kochten de babyboomers hun huizen goedkoop. Maar toen zij dat deden waren hun inkomens laag en de rente was torenhoog. En de welvaart kende ook voor de babyboomers grenzen. Want in de jaren ’70 en ’80 van de twintigste eeuw was sprake van langdurige en ernstige economische crises. Een aanzienlijk deel van de babyboomers is in die periode slachtoffer geworden van massale ontslaggolven. Velen van hen zijn er daarna niet meer in geslaagd om aan het werk te komen.
Inmiddels ben ik de veertig gepasseerd en constateer ik dat mijn leeftijdgenoten koploper zijn van een nieuwe generatie professionals die zich een vaste positie verwerft in de kaderposities van overheden en bedrijfsleven. Sinds ik 15 jaar geleden de arbeidsmarkt betrad heb ik nimmer een langdurige economische crisis meegemaakt. De werkloosheid is in 15 jaar bijna onophoudelijk gedaald waardoor ik nooit zonder werk heb gezeten. Ieder jaar is mijn inkomen gestegen en ik ben naar steeds mooiere woningen verhuisd. De salarissen voor hoger opgeleiden zijn tegenwoordig dermate redelijk dat mijn partner en ik allebei kunnen volstaan met een deeltijdbaan.
Als ik om mij heen kijk zie ik dat de meeste mensen in mijn kennissenkring goed verdienen en mooi wonen. Zonder het te realiseren zijn we de nieuwe babyboomers geworden.
Ik vraag mij dan ook af of de huidige starters op de arbeids- en woningmarkt al een beetje de pest hebben aan mensen van mijn generatie en in mijn positie. Laat ik ze daarbij een beetje helpen door een naam te verzinnen voor die nare generatie van succesvolle professionals, geboren tussen 1965 en 1985, nooit een economische crisis meegemaakt, allemaal hoog opgeleid, altijd werk gehad, steeds meer gaan verdienen, en hun huis gekocht toen de rente historisch laag stond.
Hierbij doop ik ons: de NEOBOOMERS.
Update 22 juli 2020: Bijna 13 jaar na het schrijven van dit artikel woon ik nog steeds op diezelfde plek met bootjes, surfplanken en aanlegsteigers. Ik ben nog steeds een echte ‘Neo-boomer’, want hoogopgeleid, een ruim eigen huis en een begerenswaardige positie op de arbeidsmarkt. Als je eenmaal in de deze molen zit wil je er niet meer uit…
(2745 views)